Eski İran hükümdarlarından biri vezirine oğlunun hocasından yakınıyordu: "Ben istiyorum ki oğlum ilim öğrensin, benim yerime hükümdar olsun, o ise devamlı müzikle, sazla meşgul. Demek ki hocası iyi eğitmiyor."
Vezir aynı görüşte değildi: "Hükümdarım, hocanın elinde mucize yok. Çocuğun kabiliyeti neye ise hocası ancak onda ilerlemesine yardım edebilir. İnsanın tabiatı değiştirilemez. Terbiye yaratılışa bağlıdır."
Hükümdar tersini düşünüyordu. Bunu kanıtlamak için bir akşam sarayında bir eğlence düzenledi. Bu eğlence sırasında eğitilmiş kedilerin bir gösterisi de yer aldı. Kediler sırtlarında, bir tabak içinde yanan mumları taşıyorlardı. Hükümdar vezire bu kedileri göstererek: "Görüyorsunuz, terbiyenin nelere gücü yetiyor" dedi.
Vezir karşılık vermedi. Yeni bir eğlence gecesini bekledi. Bir başka eğlenceye gelirken yanında gizlice bir kaç fare getirdi. Kediler gösteriye başladığı zaman bu fareleri saliverdi. fareleri gören kediler sırtlarındaki tabağı, mumu unutup farelerin peşine takıldı. mumlar, tabaklar hepsi bir yana yuvarlandı. Tam bu esnada vezir padişaha şöyle dedi:
"Gördünüz mü padişahım, terbiye yaratılışa tabidir."
Kaynak: Nesil 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder